Vuslat (Yahya Kemal Beyatlı)

Vuslat
(Yahya Kemal Beyatlı)

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,

Bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,
Görmezler ufuklarda, şafak soktuğu ani…

Gördükleri Rusya ezeli bahçedir aşka;
Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgarı başka.

Bülbülden o eğlencede feryada işitilmez;
gül solmayı; mehtaba, azalıp gitmeyi bilmez…

gök kubbesi her lahza, bütün gözlere mavi…
Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;

Sevdaları hülyalı havuzlarda serinler,
Sonsuz gibi, bir fıskiye ahengini dinler.

Bir ruh, o derin bahçede bir defa yasarsa
Boynunda Onun kolları, koynunda O varsa,

Dalmışsa Onun saclarının rayihasiyle,
Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle.

Yıldızları, boydan boya doğmuş gibi, varlık
Bir mucize halinde o gözlerdendir artık.

Kanmaz, en uzun buseye, öptükçe susuzdur
Zira, susatan zevk, o dudaklardaki tuzdur.

İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan…
Bir sır gibidir azcık ilah olduğumuzdan.

Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.
Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?

Aşk, onları sevkettigi günlerde, kaderden
rüzgar gibi bir sevk alır, oldukları yerden.

Geldikleri yol, Ömrün ışıktan yoludur o!
Alemde bir aksam ne semavi koşudur o!

Dört atlı o gerdune, gelirken dolu dizgin,
Sevmiş iki ruh ufku görürler daha engin,

Simaları her lahza parıldar bu zefirle;
gök, her tarafından, donanır mes’alerle!

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar

Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,
-Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-

Bir an uyanırlarsa leziz uykulardan,
Baştanbaşa, herler kesilir kapkara, zindan…

Bir faciadır böyle bir alemde uyanmak…
Günden güne, hicranla bunalmış gibi, yanmak…

Ey tali! ölümden ne beterdir bu karanlık!
Ey Aşk! O gönüller sana mal oldular artık!

Ey vuslat! O asıkları efsuna Rafet!
Ey tatlı ve ulvi gece! yıllarca devam et!

|» Yahya Kemal Beyatlı Sayfasına Dön! « |